5..4..3..2..1...Καλώς ήρθατε

Η αντίστροφη μέτρηση ξεκίνησε. Σήμερα είναι Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου και στις 13 (παραμονή των ερωτευμένων) το ταξίδι ξεκινάει.

Ο τελευταίος καιρός ήταν γεμάτος απο συζητήσεις με παλιότερους, πειράγματα απο φίλους ("ψάρια" και "νεούδια" οι αξαπημένες προσφωνήσεις των κολλητών μου), ψώνια (κλειδαριές, μπλούζες, γάντια, κάλτσες, σκούφο, ιατρικά σύνεργα, πάτους παπουτσιών, ξυραφάκια, σαπούνιο δίχως νερό, μωρομάντηλα και δεν συμμαζεύεται...) και ιατρικές εξετάσεις (ομάδα αίματος για να γλυτώσουμε την "αξίνα" στην μονάδα και η απαραίτητη ακτινοβολία). Πάνω από αυτά βάλτε τις μεταφορές λογαριασμών σε άλλες διευθύνσεις, τακτοποιήσεις με το ΤΣΜΕΔΕ και τις τράπεζες, αλλαγές στα προγράμματα κινητής τηλεφωνία (γιατί, ω ναί, θα μιλάμε περισσότερο μια που ο στρατός ενισχύει την επικοινωνία), πέταγμα παλιών πραγμάτων και αποθήκευση λιγότερο παλιών, μεταφορά ρούχων και παπουτσιών στα σπίτια φίλων και γνωστών και έχετε μια μικρή εικόνα του μπάχαλου που γίνεται η ζωή μας.

Μα το πιο σημαντικό είναι η εσωτερική πορεία προς κάτι τόσο ριζικά ξένο στην μέχρι τώρα ρουτίνα μας. Από αδιαφορία με μικρή δόση άγχους πριν αρκετούς μήνες, στον προβληματισμό πριν κάποιους μήνες, μετά στο άγχος πρίν κανά δύο μήνες, στην κινητοποίηση πριν κανά μήνα και τέλος σε μια περίεργη μορφή αδιαφορίας (ή μεμψιμηρίας μπροστά στο αναπόφευκτο) τις τελευταίες δύο εβδομάδες. Είδα φίλους να φεύγουν φαντάροι τα τελευταία χρόνια αλλά ποτέ δεν φαντάστηκα από πόσες διαφορετικές φάσεις μπορούσε να περάσει κανείς πριν ντυθεί στο χακί.

Αν και θα προτιμούσα να μην πιώ αυτό το "πικρό ποτήρι", υπάρχει ένα 10% πάνω μου που το αποζητά. Όσο χάλια και αν είναι ο ελληνικός στρατός, είναι μια αλλαγή.... και μιά αλλαγή πάντα σου δίνει την δυνατότητα να γίνεις καλύτερος; έστω και μακροπρόθεσμα....