Αναγνώριση...

Δείτε λοιπόν πως (δεν) θα πρέπει να κάνετε αναγνώριση.

Στις πολλές ώρες σκοπιάς άλλες φορές γελάς με την τύχη σου, άλλες αναζητάς κάπου να την αράξεις... αν είσαι τυχερός, είσαι κάπου προστατευμένος και δεν σε βλέπει κανείς, μπορείς να την πέφτεις για κανά υπνάκο. Αν πάλι είσαι άτυχος μπορούν να σου την πέφτουν από πολλές μεριές.

Αν δεν έχει κρύο, μπορεί να έχει και την πλάκα του.

Αρκεί να μην είναι στις 2 τα χαράματα...και αρκεί να μην το κάνεις κάθε μέρα...

14 μήνες μετά το τέλος της θητείας

Απολύθηκα λοιπόν και εγώ..περάσανε και 14 μήνες οπότε έχω πλέον το απαραίτητο καθαρό μυαλό να κάνω μια κριτική σύνοψη της στρατιωτικής εμπειρίας.

Από όταν απολύθηκα δεν σταματάω να ρωτάω αυτούς που πήγανε φαντάροι τι θα κάνανε αν ξέρανε πως είναι ο στρατος. Οι περισσότεροι μου απαντάνε ότι απλά δεν θα πηγαίνανε. Είμαστε βουτυρόπαιδα; Ίσως... αλλά αυτό δεν διορθώνει την ψυχική και σωματική ενδεία που ζούσαμε και συνεχίζουνε οι τρέχοντες υπάνθρωποι-φαντάροι να ζούνε.

Μα δεν βελτιώθηκαν τα πράγματα από παλιά με ρωτάνε;Ναι .. αν ξεκινήσουμε από το 1900 τότε ο κόσμος έφτασε στο 2008 και στον στρατό είναι στην δεκαετία του 30. Τόσο καλά.

Δύσκολο παιχνίδι ο πόλεμος και κάποιος πρέπει να το παίξει για να μπορούν οι πολλοί να κοιμούνται ήσυχα. Σωστό και αυτό κύριοι αλλά σε όλον τον σύγχρονο δυτικό κόσμο η θητεία είναι μη-υποχρεωτική. Βέβαια η μικρή Ελλαδίτσα έχει ειδικά προβλήματα... και αυτό το δέχομαι γιατί έτσι είναι.

Τώρα που τα γράφω αυτά βλέπω στις ειδήσεις ότι η θητεία θα γίνει υποχρεωτική στα 18. Συμφωνώ αρκεί να μειωθεί η διάρκεια της στους... 3 μήνες ... λιγότερος χρόνος για αγγαρείες, περισσότερες αντοχές. Οχι σαν και εμάς που πήγαμε στα 30 και λειώσαμε τις σόλες (και κυρίως το μυαλό μας) κυνηγώντας τον χρόνο της σκοπιάς και μετρώντας τις μέρες σαν μελοθάνατοι.

Τι μου άρεσε και τι δεν μου άρεσε στον στρατό. Ας ξεκινήσω από τα θετικά:

- Οι νύχτες στο κέντρο πριν γίνουν σκοπιές. Είμασταν κουρασμένοι αλλά έβγαινε το γέλιο της αρκούδας.
- Οι λίγοι δίκαιοι αξιωματικοί που διατηρούν την ελπίδα ζωντανή
- Ότι για κάθε μαλάκα αξιωματικό υπάρχει κάποιος ανώτερος να του τα χώνει
- Ότι έχει ημερομηνία λήξης
- Ότι έμαθα και δύο χρήσιμα πράγματα για τα όπλα
- Ότι γνώρισα τον άλλο Έλληνα, αυτόν που στα πανεπιστήμια (τρομάρα μας) δεν μπαίνει
- Ότι μέσα από τα δύσκολα καταλαβαίνεις ποιος πραγματικά είναι ο άλλος (και εσύ)

Τι δεν μου άρεσε:
- Οι κυκλοθυμικοί άνθρωποι (8 στους 10 ήταν έτσι)
- Η αυπνία και η κούραση
- Το κρύο (στο κέντρο) η ζέστη (στην μονάδα)
- Ότι έχασα ένα χρόνο από την ζωή μου
- Η αδικία στην καθημερινότητα, αυτή που δεν μπορείς να ελέγξεις αλλά σε πνίγει
- Η βρωμιά και οι τούρκικες τουαλέτες
- Ότι βγάζει έναν άσχημο εαυτό σε όλους (ανεξαιρέτως...)
- Οι φωνές (τι φωνάζεις ρε; σε άκουσα)
- Οι ποινές (σκλαβιά κανονική... 20 βουρδουλιές και στις γαλέρες)
- Οι αγγαρείες
- Ότι όλα είναι για τους τύπους ... ελάχιστη ουσία
- Το βύσμα (ουστ ρε, μακάρι να μην υπάρχαν βύσματα και ας είμουν και εγώ στην λίστα των προνομιούχων)
- Το πως αυτοί που προσπαθούνε να είναι τυπικοί την πατάνε τελικά. Αν πάτε και πιστεύετε ότι ακολουθώντας απλά κανόνες είστε εντάξει...ξανασκεφτείτε το. Πρέπει απλά να το έχετε μέσα σας.
- Οι δύο αρχι-μαλάκες ανθυπασπιστές στο νησί (ουστ ρε....)
- Ότι όλοι αφού τελειώσουν λένε τι ωραία που περάσανε και πως ήταν αραχτοί (ουστ ρε και εσείς που περάσατε καλά....)

Προς το τέλος της θητείας...

Σπίτι, 31 Δεκεμβρίου 2006, 44 μέρες πριν την απόλυση. Ουσιαστικά βέβαια ο στρατός σιγοτελείωσε για μένα στις 11 Σεπτεμβρίου, ημέρα που πήρα το φύλλο πορείας για Αθήνα. Εδώ τα πράγματα ήταν σε άλλο επίπεδο - αν και ο στρατός παραμένει παντού στρατός.

Στην Αθήνα λοιπόν ένοιωσα άνθρωπος. Έβγαινα έξω ιδιαίτερα συχνά, άρχισα να αποκτάω και προσωπική ζωή και ουσιαστικά ο στρατός μετατράπηκε σε μια κλασσική δουλειά. Πήγαινα το πρωί, έκανα την δουλειά μου και έφευγα. Βέβαια είναι μια δουλειά που δεν επέλεξα και η συμπεριφορά των αξιωματικών συνέχιζε να είναι "στρατιωτική" (κάποιες λίγες φορές) αλλά με το που έβγαινες το ξεχνούσες.

Ο καιρός άρχισε να κρυώνει ξανά, σημάδι ότι ο κύκλος κλείνει - καιρός να ξαναγίνουμε άνθρωποι. Οι περισσότεροι από εμάς δεν κρατιούνται πιά οργανώνοντας την ζωή τους μετά το χακί.

Γενικά θα χώριζα τη θητεία μου σε τρείς περιόδους. Στο κέντρο πέρασα άσχημα κυρίως λόγω του κρύου και της κούρασης. Στην μονάδα πέρασα πολύ άσχημα κυρίως λόγω των πολλών υπηρεσιών, της τεταμένης σχέσης με τους ανωτέρους μου (δεν είναι εύκολο στα 30 να δέχεσαι αναντίρητα την κάθε αρλούμπα που ακούς) και της προκατάληψής τους απέναντι σε κάποιον που περνάει αρκετές ώρες στα γραφεία (Βέβαια στο νησί περάσαμε και σχολείο μαχητή, ρίξαμε καμιά 10αριά βολές και γενικά είμαστα πολύ πιο μάχιμοι από άλλα μέρη). Τέλος στην Αθήνα πέρασα πολύ ήπια και ο στρατός παρέμεινε μια δουλειά που σου δέσμευε τον χρόνο.

Όσο για το blog με στεναχωρεί που δεν το πρόσεξα όσο θα ήθελα. Υπάρχουν συναισθήματα που δεν μπορώ να επαναφέρω στην μνήμη και θα ήθελα να τα είχα καταγράψει σαν μπούσουλα και για τους επόμενους. Τώρα που ξαναδιαβάζω τα όσα έχω γράψει είναι προφανές ότι ξεκίνησα με μια αρνητική διάθεση την περιπέτεια μου στον Ελληνικό στρατό - όπως και οι περισσότεροι άλλωστε. Σιγά σιγά όμως σταματάω να απορώ για τις πολλές ιστορίες χαβαλέ και γέλιου που άκουγα από τους προηγούμενου. Όταν τα ζούσα μου φαινόντουσαν περισσότερο τραγικά παρά του χαβαλέ - όταν τα κοιτάω από μακριά όλα φαίνονται ένα θέατρο του παραλόγου, μια κωμωδία του Αριστοφάνη.

Πολύ καιρό μετά

Πέρασαν ακόμα 4 μήνες. Το blog δεν προχώρησε μέχρι τώρα όπως το είχα φανταστεί - δηλαδή με πολύ συχνές εγγραφές- αλλά και τα πράγματα μάλλον ήταν αρκετά πιο περίεργα από ότι είχα υπολογίσει.
Σάββατο απόγευμα κάθομαι στο ΓΕΠ της ..ΑΔΤΕ για 24ωρη υπηρεσία. 19 Αυγούστου λέει το ημερολόγιο και έξω έχει 38 βαθμούς. Μέσα στο ΓΕΠ έχει 40 γιατί το aircondition μας έχει αφήσει χρόνους. Ένας ανεμιστήρας παρηγοριά εδώ δίπλα. Παρόλα αυτά δεν νοιώθω όσο άσχημα ένοιωθα τον πρώτο καιρό. Λίγο το ότι πάλιωσα εδώ, λίγο ότι συνήθισα το περιβάλλον, λίγο ότι λείπει ο ταξίαρχος κάνουν το περιβάλλον μάλλον οικείο. Με τα παιδιά στην ταξιαρχία πλέον γνωριζόμαστε και περνάμε όσο καλά μπορεί να γίνει. Οι έξοδοι είναι πολύ περιορισμένοι αλλά είμασταν και άτυχοι βρε αδερφάκι μου...

Σιγά-σιγά η σειρά μας φεύγει από το νησί. Ήδη χαιρέτισα δύο παιδιά που περάσαμε πάνω από δύο μήνες στην ταξιαρχία. Χάσαμε και τον δόκιμο ΕΠ τέλη Ιουλίου και πλέον είμαστε οι πιο παλιοί στην ταξιαρχία. Μετράμε μέρες βέβαια για να φύγουμε και εμείς στις 11 Σεπτέμβρη.

Είχαμε έρθει για να κάτσουμε 100 μέρες και θα κάτσουμε συνολικά 150. Με άλλα λόγια οι 3,5 μήνες που μας είχαν πει έγιναν 5. Απο υπηρεσίες, τώρα τα υπολογίζω, ζήτημα να βγήκα 10 φορές καθαρός - πήρα αρκετές άδειες όμως -συνολικά μετράω 30+ μέρες εκ'των οποίων μονο οι 6 μέρες γραμμένες. Κάτι τα ΤΑΠ, κάτι τα οδοιπορικά, κάτι τα φοιτητικά έκανα και τα μπανάκια μου μέσα στον Ιούνιο-Ιούλιο.

Υπήρξαν και πολύ μαύρες περίοδοι όμως, με επανωτά σκοπέτα, τρελή αυπνία και περίεργες καταστάσεις στο γραφείο. Ο ταξίαρχος είναι γενικά γραφική φυσιογνωμία και δεν διστάζει να επιβάλλει την πειθαρχία με φωτιά και τσεκουρι (κοίτα φυλακές). Αρκετά από τα παιδιά που ήρθαν στην ταξιαρχία αποβλήθηκαν είτε γιατι κοιτούσαν το κινητό στην σκοπιά, είτε γιατί αντιμήλησαν (πως τολμησαν οϊμέ) σε ανώτερο, είτε γιατί τους πιάσαν να είναι σκαστοί από το στρατόπεδο. Χάνουμε έναν καθε 10 μέρες. Αποβολή σημαίνει φυλακή και επιστροφή στην μονάδα τους που μάλλον είναι χειρότερα.

Πάλι καλά που σαν καλοκαιράκι όπως και να έχει το πράγμα έχει χαλαρώσει κάπως. Γέμισε και το νησί κόσμο και χαιρώσουν να κάνει σκοπιές στην ταξιαρχία - ήρεμες ώρες με ωραίες παρουσίες να περνάνε δίπλα σου. Αν δεν ήταν και η ορθοστασία-αυπνία θα προτιμούσα να κάνω σκοπέτα - που φτάσαμε θεέ μου.

Θα μπορούσα να γράφω ώρες για ιστορίες από την ταξιαρχία αλλά επιφυλάσσομαι να το κάνω στο μέλλον γιατί πρέπει να βγώ για να πετάξω τα σκουπίδια τους κάδους. Όπως είπαμε εδώ ποτέ δεν σταματάει το τρέξιμο, ούτε τα Σαββατοκύριακα. Αλλά ο χρόνος τρέχει, και τρέχει γρήγορα. Μόλις περάσαμε το μισό της θητείας και μπήκαμε στην κατηφόρα ....

Ένας ακόμα μήνας στον στρατό

Πέρασε ένας μήνας κοντά από την τελευταία φορά που ενημερώθηκε το blog μας. Ο στρατός όπως έχετε καταλάβει κάνει κακό στην διάθεση για δημιουργία. Ο ελεύθερος χρόνος μας σπαταλιέται σε μια προσπάθεια να ξεκουραστούμε ή να ξεχαστούμε παρά σε μια δημιουργική διαδικασία (που θυμίζει στρατό δυστυχώς) όπως είναι το blog.

Ο καιρός βελτιώθηκε. Το κρύο ανήκει πια στο παρελθόν ελπίζω για το σύνολο της θητείας μας. Νέος εχθρός μπροστά η ζέστη αν και έχουμε ακόμα καιρό μέχρι να την νοιώσουμε στο πετσί μας.

Η Αθήνα τελείωσε χωρίς να το καταλάβουμε. Τρεις βδομάδες σε ένα (σχετικά) πολιτισμένο περιβάλλον. Φάγαμε και τις καμπάνες μας αν και ποτέ δεν υπήρξε κακή πρόθεση αλλά ο στρατός κρίνει (και κρίνει αυστηρά) πολλές φορές με δική του λογική. Γενικά είναι μέγα λάθος να μπεις μέσα και να περιμένεις να εξελιχθούν τα πράγματα όπως στον πολιτικό σου βίο. Πρέπει συνεχώς να είσαι υποψιασμένος και να περιμένεις το χειρότερο. Μικρές λεπτομέρειες κρίνουν το αν θα περάσεις απαρατήρητος (και συνήθως αυτό είναι καλό) ή θα είσαι στο μάτι του κυκλώνα συνεχώς. Το να δηλώσεις ότι γνωρίζεις κάτι σε καθιστά άμεσα υπεύθυνο για αυτό. Μην περιμένεις ότι θα σου πουν ευχαριστώ. Το πιο πιθανό είναι όταν κάτι πάει στραβά να τα ακούσεις ή να σε καμπανιάσουν κιόλας.

Τέρμα η Αθήνα, νησάκι εμπρός μας. Και μάλιστα ήρθα με την καλύτερη ψυχολογία μαζί με 4 μέρες άγραφες, προίκα από την ΣΑΕΠ.
Αλλά τα πράγματα εδώ εξελίσσονται μάλλον άσχημα. Είμαστε άτυχοι βέβαια γιατί με μια μικρή γύρα που έκανα από τα άλλα παιδιά από ΣΑΕΠ οι περισσότεροι είναι σε σχετικά χαλαρά περιβάλλοντα χωρίς φωνές και κυρίως χωρίς έξτρα υπηρεσίες.

Εδω πέρα έχουμε νέο ταξίαρχο και μάλιστα αυστηρό. Πρόσθεσε νέες υπηρεσίες στο ήδη βεβαρυμένο πρόγραμμα της ταξιαρχίας (ναι, ναι πολλές σκοπιές) και περιμένουμε να δούμε πόσοι θα έρθουν και πόσοι θα φύγουν για να δούμε πόσο θα βγαίνουμε. Τους προηγούμενους τους πήγαινε 3-1 ή 4-1 (μέσα-έξω). Το καλό είναι ότι η ταξιαρχία είναι μέσα στην πόλη, ένα όμορφο παλιό ιταλικό κτήριο με (ουφ!) κανονικές τουαλέτες. Το πολύ κακό ότι όλα είναι πολύ προβλεπόμενα και ότι κάνουμε υπηρεσίες και στον λόχο στρατηγίου που είναι σε άλλο στρατόπεδο! Επίσης ο προιστάμενός μας είναι λίγο αψυχολόγητος και χωρίς να φέρεται άσχημα καταφέρνει να μας χώνει απίστευτα. Για παράδειγμα πρόσφατα μας "έδωσε" να περάσουμε σχολείο μαχητή. Χμ, πιθανότατα οι πρώτοι έρευνας πληροφορικής που περνάνε μια τέτοια διαδικασία.

Κάθε αλλαγή και δύσκολη που λένε και πράγματι έχω πρόβλημα προσαρμογής. Ο θάλαμος είναι μικρός και στενάχωρος. Ξυπνάμε ακριβώς 6:30 και τρέχουμε συνέχεια για καθαριότητες. Το βράδυ δεν μπορώ να κοιμηθώ καλά και όλη μέρα παραπατάω. Τα παιδιά δεν τα γνωρίζω ακόμα και στο γραφείο είμαστε ο ένας πάνω στον άλλο. Δεν υπάρχουν ακόμα κανονικοί ρόλοι ούτε η ευχέρια με τους ανθρώπους. Τέλος, ακόμα και τώρα, έχω πρόβλημα στρατιωτικής συμπεριφοράς. Το να είσαι πολύ τυπικός με κάποιους σε κάνει γραφικό, με άλλους το να μην είσαι τυπικός είναι πολύ επικίνδυνο. Και όλα αυτά χωρίς να έχουμε ξεκινήσει ακόμα βαριές υπηρεσίες (έχω κάνει όλες και όλες τρεις υπηρεσίες).

Βρίσκομαι σε άδεια πάσχα, 5 μέρες μακριά από το στρατόπεδο. Είναι πολύ εύκολο να συνεχίζεις την ζωή σου χωρίς να τρέχει τίποτα με το που κλείνεις την πόρτα του στρατοπέδου πίσω σου. Ο εγκέφαλος κάνει ένα κλικ και διαγράφει ότι έχεις περάσει για να τα ξαναθυμηθεί με το που θα ξανα-περάσεις την ρημάδα την πόρτα. Σίγουρα δεν είμαστε σε χειρότερη μοίρα από ότι άλλα στρατόπεδα στο νησί (ακούω για κάτι 30-1 και δεν συμμαζεύεται) αλλά σίγουρα θα μπορούσαμε να περνάμε καλύτερα.

Ο φαντάρος είναι η τελευταία τρύπα του ζουρνά στο στράτευμα. Δεν έχει σημασία ποιος είσαι, πόσο χρονόν είσαι, τι έχεις σπουδάσει. Αν είσαι φαντάρος είσαι αναλώσιμος; ο καθέ ανώτερος έχει το δικαίωμα να σου φερθεί σαν σκουπίδι ή να σε στύψει σαν λεμονόκουπα. Και εσύ, που δεν έχεις ουσιαστικά κανένα δικαίωμα αντιλογίας, βασίζεσαι στην τύχη για να πέσεις σε (χμ...) λογικούς ανθρώπους. Οι περισσότεροι σου συμπεριφέρονται λες και δεν σκέφτεσαι, δεν νοιώθεις. Σε ξεχνάνε ή σε πηγαινοφέρνουνε σαν βαλίτσα με άχρηστα ρούχα κατα το ... γκαβλούν. Σε βάζουν να κάνεις την δουλειά τους. Και πάνω από αυτά σε κοροϊδεύουνε κιόλας με 9(ή κάπου τόσο) ευρώ το μήνα που είναι ο μισθός σου.

Ουφ, μάλλον είμαι λίγο τσατισμένος και πρέπει να σταματήσω να γράφω για τώρα; τα περισσότερα όπως τα διαβάζω είναι άναρχες σκέψεις χωρίς αρχή και τέλος. Ελπίζω το επόμενο post να είναι πιο σύντομα και πιο άρτιο :) Θα σας έχω και εμπειρία από το σχολείο μαχητή που ξεκινάει την Τρίτη 25 Απριλίου.

Δύο εβδομάδες στο Κιλκίς και μια στο Γουδί

Οι τελευταίες εβδομάδες στο Κιλκίς συνέχισαν στο ίδιο μοτίβο. Πολύ τρέξιμο, ασκήσεις, βολές στα 200 μέτρα και ρίψη χειροβομβίδων. Οι επιθεωρήσεις στα κρεββάτια και στους χώρους μειωθήκαν σε αριθμό αλλά όχι σε αυστηρότητα. Το κρύο συνέχισε να είναι τσουχτερό και η συμπεριφορά των ανωτέρων μας αν μη τι άλλο "μη κόσμια". Ενδιαφέρον παρουσιάζει το πόσο διαφορετικά ήταν τα πράγματα μεταξύ των δύο λόχων στο Κιλκίς. Ο πρώτος λόχος πέρασε μια χαρά, ενώ ο δεύτερος έτρεχε πανικόβλητος. Η παραμονή μας στο Κιλκίς ολοκληρώθηκε με την βραδιά του οπλίτη, όπου και -τι περίεργο- δεν μας επισκέφθηκε κάποιος διάσημος τραγουδοποιώς αλλά κάποιοι τοπικοι καλλιτέχνες. Οι ίδιοι άνθρωποι που το πρωί σε βρίζαν και σε καμπανιάζαν, βρέθηκαν το βράδυ να πίνουν μαζί σου ρετσίνες σαν να μην τρέχει τίποτα.

Φεύγουμε λοιπόν από το Κιλκίς και για να μην μείνουμε παραπονεμένοι η αναχώρησή μας ήταν το ίδιο άθλια με την άφιξή μας. Ξύπνημα από τις 3 το πρωί και μετά αναμονή στην βροχή για να έρθουν τα στάγιερ και οι καναδέζες να μας μεταφέρουν λίγους-λίγους στον σταθμό του τρένου. Και αφού αποχαιρετίσαμε όσους αφήναμε πίσω για Έβρο και ηπειρωτική Ελλάδα, ξεκινήσαμε τσαφ-τσουφ οι υπόλοιποι βήχοντας, για Αθήνα και νησιά.

Το τρενάκι ήταν καλό, σχετικά καινούργιο και άνετο. Φτάνοντας στην Αθήνα το πρώτο πράγμα που παρατήρησα ήταν η αλλαγή στον καιρό. Δεν ξέρω τι φταίει με το Κιλκίς ή ιδιαίτερο με το στρατόπεδο στο Καμπάνι αλλα έχει διαβολεμένο κρύο. Μας βάλανε σε ένα λεωφορειάκι για Γουδί και αισίως φτάσαμε. Το στρατιωτικό κλίμα στο Γουδί ήταν από την αρχή - και συνεχίζει μέχρι τώρα - να είναι χαλαρό. Τέρμα οι βραδυνές αναφορές και οι πολύωρες αναμονές στην φρουρά. Τέρμα οι ανούσιες καμπάνες. Γενικά το στρατόπεδο διατηρεί ένα επίπεδο χωρίς να μας "πρήζει" με ανούσια πράγματα. Βέβαια εδώ δεν είμαστε 100% φαντάροι, είναι σχολείο με κανονικές αίθουσες και κουδούνια; έχουμε εργασίες και project και το κυριότερο μας αντιμετωπίζουν σαν επιστήμονες και όχι σαν απλούς στρατιώτες. Βέβαια κάνουμε υπηρεσίες κανονικά αλλά γενικά το όλο σκηνικό δεν έχει καμία σχέση με το Κιλκίς. Το Γουδί είναι μόνο για τρεις εβδομάδες δυστυχώς και μετά το άγνωστο ξανά...

Οι τρεις πρώτες εβδομάδες...

Δεν ξέρω από που να αρχίσω για να περιγράψω τις πρώτες εμπειρίες μου από τον Ελληνικό Στρατό. Αν μη τι άλλο ήταν μια βαθιά αλλαγή τρόπου ζωής σε όλα τα επίπεδα.

Το Κιλκίς αποδείχθηκε ίσως το πιο κρύο μέρος που έχω βρεθεί ποτέ. Την πρώτη μέρα η θερμοκρασία ήταν σημαντικά κάτω από το μηδέν, παντού στο στρατόπεδο υπήρχαν παγωμένα χιόνια ενώ οι αξιωματικοί δεν έχαναν χρόνο σε κάθε ευκαιρία να σου δείξουν ποιος κάνει κουμάντο εδώ. Οι ουρές ήταν μεγάλες και οι καθυστερήσεις για να περάσεις από τα διάφορα συνεργεία σημαντικές. Ξεκινήσαμε γύρω στις 11 το πρωί και τελειώσαμε μετά τις 7 το απόγευμα. Το πρώτο πράγμα που κάναμε ήταν να παραδώσουμε την πολιτική μας ταυτότητα. Μετά μας μαζέψαν στο ΚΨΜ όπου και αφήσαμε τους πολιτικούς μας σάκους και μας δείξαν ένα μούφα ντοκιμαντέρ για τις συνθήκες διαβίωσης στον ΕΣ.

Μετά μεταφερθήκαμε στο ιατρικό συνεργείο όπου μας μοιράσαν σε λόχους, μας ζητήσαν αντίγραφα πτυχίων και μας περάσαν από πλήρη σωματική εξέταση (ναι, και οπτική επιβεβαίωση ότι έχουμε δύο όρχεις). Τέλος, κάναμε και τα εμβολιάκια μας και τον έλεγχο της ομάδας αίματος μας (προσωπικά δεν τα έκανα γιατί είμουν κρυωμένος).

Στην συνέχεις και ενώ περιμέναμε ώρες στο κρύο να τελειώσουν οι προηγούμενοι, πήγαμε στο συνεργείο ένδυσης όπου και μας δώσαν το "λουκάνικο", στολές παραλαγής και εξόδου, μπότες, χιτώνια, τζάκετ, κάλτσες και όλα τα άλλα απαραίτητα. Μην φαντάζεστε καμιά πολιτισμένη διαδικασία, όλα στον στρατό γίνονται στα γρήγορα και όποιος προλάβει. Πολλοί βρέθηκαν με μεγαλύτερα ή μικρότερα παντελόνια ή πουκάμισα.... και αλλαγές δεν προβλέπονται - εκτός και αν είσαι τυχερός.

Τέλος, μεταφερθήκαμε στον λόχο όπου και αλλάξαμε ώστε να ολοκληρωθεί η βασική μετάλλαξη και σε μια μέρα είχαμε γίνει φαντάροι.

Τις τρεις εβδομάδες που πέρασαν στο Κιλκίς τις χωρίζω σε τρεις φάσεις. Στην πρώτη φάση είχαμε να αντιμετωπίσουμε πολύ κρύο, μελαγχολικές διαθέσεις (ειδικά τις πρώτες μέρες), τις φωνές των αξιωματικών (όποιος δεν αντέχει τις φωνές ας μεταναστεύσει), ανούσια πράγματα (όπως το 100% προβλεπόμενο στρώσιμο του κρεββατιού), ατέλειωτες ώρες αναμονής (για να πας για φαί ή για εκπαίδευση) και άπειρες προσό-χες και αναπαύσεις. Ευτυχώς είχαμε και τις εξετάσεις για ΥΕΑ (έφεδρους αξιωματικούς) και γλυτώσαμε κάποιο κρύο και κάποιες ώρες ορθοστασίας. Είχαμε επίσης τους πρώτους αναφερόμενους επειδή δεν κάθονταν ακίνητοι ή επειδή χασμουριόντουσαν ή γιατί ο φοριαμός τους δεν ήταν προβλεπόμενος (ο στρατός σου παρέχει μια ντουλάπα που λέγεται φοριαμός και η οποία πρέπει να έχει συγκεκριμένα πράγματα άσχετα αν μένει μισοάδεια). Δοκιμάσαμε και την πρώτη επιθεώρηση της Παρασκευής και ως ψάρια (του γλυκού νερού) προσπαθήσαμε να είμαστε προβλεπόμενοι.

Την δεύτερη βδομάδα χρεωθήκαμε όπλα, κράνη, εξαρτήσεις και το σακίδιο εξτρατείας (Μ71). Όλα κάκιστης ποιότητας, χιλιοχρησιμοποιημένα, σκουριασμένα και βρώμικα. Ειδικά τα αδιάβροχα ήταν τόσο βρώμικα που λέγαμε ότι και να χρειαστεί δεν πρόκειται να τα φορέσουμε ποτέ (... καλύτερα να τρώγαμε την γλώσσα μας). Σε πρώτη επαφή με το όπλο (G3A3) μου φάνηκε βαρύ και παρωχημένης τεχνολογίες. Μάθαμε το επ-ώμου, παραπόδας και παρουσιάστηκε και αρχίσαμε να μυρίζουμε αληθινοί στρατιώτες. Επίσης δοκιμάσαμε τις πρώτες υπηρεσίες, μαγειρία και θαλαμοφυλίκια. Έκανα μια βάρδια θαλαμοφύλακα σε γερμανικό ωράρια (2-4) (χώρια τα πρωινά και απογευματινά δυωρά μου ) και είμουν σαν κοτόπουλο την επόμενη. Τα μαγειρία από όλους θεωρήθηκαν χειρότερη υπηρεσία γιατί είναι 24ωρη και ... όπως και να έχει να φροντίζεις για την σίτιση και την καθαριότητα ενός χώρου που τρώνε 400 άτομα δεν είναι και η πιο χαλαρή δουλειά.

Η τρίτη εβδομάδα ήταν η εβδομάδα της μεγάλης κούρασης. Ήδη από την δεύτερη κάναμε μερικές βραδυνές πορείες με όπλα και κράνη σε κάτι σπιτάκια έξω από το στρατόπεδο όπου και μας μιλούσαν για παρωχημένες τεχνικές πολέμου. Αυτήν την εβδομάδα όμως προστέθηκε και η πρώτη βολή αρκετά μακριά από το στρατόπεδο; μια πορεία μέσα στις λάσπες και με πολύωρες αναμονές. Το ίδιο απόγευμα προστέθηκε και προετοιμασία για παρέλαση και ορκομωσία και βρέθηκα 14 ώρες όρθιος και τις περισσότερες με πλήρες φόρτο (και να έχω χάσει και το μεσημεριανό γεύμα). Τέλος έφτασε η Παρασκευή, η μέρα της ορκομωσίας όπου είχαμε και ένα ατυχές συμβάν με ένα παιδί που λιποθύμησε - συνηθισμένο φαινόμενο έμαθα αργότερα λόγω κούρασης, πολύωρης ορθοστασίας και -τους καλοκαιρινούς μήνες- ζέστης.

Σε επιμέρους θέματα τώρα (χωρίς αυτά η περιγραφή είναι ημιτελής)

- Φαγητό. Το φαγητό ήταν το μικρότερο μου πρόβλημα. Το φαί δεν είχε καμία σχέση με αυτά που είχα συνηθίσει αλλά ήταν καλύτερο από αυτό που περίμενα μετά τις εφιαλτικές περιγραφές που είχα ακούσει.

-Τουαλέτες. Τούρκικες, βρώμικες, εξωτερικές και στενάχωρες. Γενικά το να πηγαίνεις τουαλέτα είναι ένα μαρτύριο αλλα σιγά-σιγα συνηθίζεις. Θα ήθελα να μπουν τα κανάλια που κόπτονται για την προστασία των πολιτών και να δείξουν πως κάνουν την ανάγκη τους οι οπλίτες. Απαραίτητα τα εμβόλια για να μην κολήσουμε καμιά χωλέρα. Αν κατουριέσαι μέσα στην νύχτα την έβαψες... πρέπει να ντυθείς και να βγεις έξω από το κτήριο μέσα στο κρύο. Τα μπάνια είναι καλύτερο και ζεστό νερό υπάρχει αρκετό.

-Συν-φάνταρα. Καλά παιδιά οι περισσότεροι αν και αρκετά μικρότεροι από μένα. Οι περιπτωσάρες δεν λείπουν, είτε χαμηλής πνευματικής υποστάθμης είτε γενικά εξωγήινης νοοτροπίας. Στην αρχή υπάρχει ένα μούδιασμα στις σχέσεις σου με τους άλλους αλλά με τον καιρό τα πράγματα βελτιώνονται.

- Αξιωματικοί. Διαφόρων ειδών. Καλοί, κακοί, προβλεπόμενοι και λιγότερο προβλεπόμενοι. Γενικά στο Κιλκίς μας πρήζουν αρκετά ενώ δεν επιτρέπονται υπνόσακοι και πολιτικοί σάκοι. Το να χωρέσεις όλα τα πράγματα στο λουκάνικο και τον στρατιωτικό σάκο ήταν μια άσκηση υπμονής αλλά τελικά έχω να ομολογήσω ότι γίνεται. Οι φωνές και οι προσωπικές προσβολές είναι σύνηθες φαινόμενο. Η έννοιες κατανόηση, ελευθερία λόγου και δημοκρατιά δεν έχουν καμία σχέση με τον στρατό. Προσωπικά με χώσανε να ξανακουρευτώ - χωρίς δικαίωμα αντιλογίας.

- Πρωινό ξύπνημα. Μικρό πρόβλημα αφού κοιμόμαστε νωρίς. Το πρωινό ξύρισμα με κρύο νερό είναι πρόβλημα όμως σιγά-σιγά το έκανα βραδυνό και κόντρα ώστε να μην φαίνονται πολύ τα γένια και να γλυτώνω χρόνο το πρωί.

- Κούραση. Τεράστια. Ο στρατός τις πρώτες βδομάδες δοκιμάζει τις σωματικές αντοχές σου. Ειδικά αν είσαι κάποιας ηλικίας και άνθρωπος του καναπέ (όπως καλή ώρα ο αρθρογράφος σας). Καθημερινό φαινόμενο να περπατάς 2-3 ώρες και να στέκεσαι 3-4 όρθιος και ακίνητος.

Λεξιλόγιο - Περιορισμένο. Μάλιστα, διατάξτε, παρών, όχι. Πολλές λέξεις απαγορεύονται (π.χ το ναι), ενώ πρέπει να μάθεις μια αργκό για να μπορείς να επικοινωνήσεις (και επιβιώσεις)

Προσωπικός χώρος και χρόνος - Ανύπαρκτος. Ακόμα και όταν ξεκουράζεσαι το κάνεις με άλλους η οποίοι μπορεί να θέλουν να μιλάνε και να γελάνε.

Χώσιμο - Καθημερινό. Ατάκες όπως "10 ΑΤΟΜΑ!!!!!" το βράδυ για να καθαρίσουν τα μαγειρία έχουν αρχίσει να γίνονται εφιάλτης. Μαθαίνεις να λουφάζεις και να το παίζεις κοιμισμένος ή κουρασμένος (όσο σε παίρνει). Οι πρωινές καθαριότητες είναι ένα λόττο, με "τυχερούς" όσους έχουν τουαλέτες.

Φωνές - Αν δεν φωνάζεις στον στρατό είσαι ένα σκουπίδι χωρίς δικαίωμα ύπαρξης. Όσοι φωνάζετε δυνατά θα γίνεται το αγαπημένο παιδί του λοχαγού. Πάρτε χολς για τον λαιμό, θα σας χρειαστούν.

Καιρός - Κρύο,κρύο,κρύο. Μην πάτε Κιλκίς χειμώνα δεν παίζεται το μέρος.

Τα σκοπέτα αρχίζουν την επόμενη εβδομάδα οπότε προβλέπω παροδική επιδείνωση των πραγμάτων. Μαθαίνουμε όμως να συμπεριφερόμαστε και να αντιμετωπίζουμε αξιωματικούς και καταστάσεις. Επίσης θα βγαίνουμε εξοδούχοι γιατί οι 19μέρες εσώκλειστοι μέσα στο στρατόπεδο δεν παίζονταν.

Γενικά η πρώτη εντύπωση μου είναι ότι στρατός είναι μια μικρή φυλακή που ισοπεδώνει την προσωπικότητα του ατόμου και τον υποβιβάζει σε ένα άβουλο εργαλείο στα χέρια των ανωτέρων του. Επίσης υπάρχει μια έκδηλη μεταβίβαση ευθυνών από πάνω προς τα κάτω με τελικό αποδέκτη της βλακείας του οποιουδήποτε ανωτέρου τον φαντάρο. Ομολογώ ότι έχει και την πλάκα του ειδικά στον θάλαμο με τα συν-φάνταρα και ευελπιστώ ότι τα πράγματα θα βελτιωθούν.

5..4..3..2..1...Καλώς ήρθατε

Η αντίστροφη μέτρηση ξεκίνησε. Σήμερα είναι Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου και στις 13 (παραμονή των ερωτευμένων) το ταξίδι ξεκινάει.

Ο τελευταίος καιρός ήταν γεμάτος απο συζητήσεις με παλιότερους, πειράγματα απο φίλους ("ψάρια" και "νεούδια" οι αξαπημένες προσφωνήσεις των κολλητών μου), ψώνια (κλειδαριές, μπλούζες, γάντια, κάλτσες, σκούφο, ιατρικά σύνεργα, πάτους παπουτσιών, ξυραφάκια, σαπούνιο δίχως νερό, μωρομάντηλα και δεν συμμαζεύεται...) και ιατρικές εξετάσεις (ομάδα αίματος για να γλυτώσουμε την "αξίνα" στην μονάδα και η απαραίτητη ακτινοβολία). Πάνω από αυτά βάλτε τις μεταφορές λογαριασμών σε άλλες διευθύνσεις, τακτοποιήσεις με το ΤΣΜΕΔΕ και τις τράπεζες, αλλαγές στα προγράμματα κινητής τηλεφωνία (γιατί, ω ναί, θα μιλάμε περισσότερο μια που ο στρατός ενισχύει την επικοινωνία), πέταγμα παλιών πραγμάτων και αποθήκευση λιγότερο παλιών, μεταφορά ρούχων και παπουτσιών στα σπίτια φίλων και γνωστών και έχετε μια μικρή εικόνα του μπάχαλου που γίνεται η ζωή μας.

Μα το πιο σημαντικό είναι η εσωτερική πορεία προς κάτι τόσο ριζικά ξένο στην μέχρι τώρα ρουτίνα μας. Από αδιαφορία με μικρή δόση άγχους πριν αρκετούς μήνες, στον προβληματισμό πριν κάποιους μήνες, μετά στο άγχος πρίν κανά δύο μήνες, στην κινητοποίηση πριν κανά μήνα και τέλος σε μια περίεργη μορφή αδιαφορίας (ή μεμψιμηρίας μπροστά στο αναπόφευκτο) τις τελευταίες δύο εβδομάδες. Είδα φίλους να φεύγουν φαντάροι τα τελευταία χρόνια αλλά ποτέ δεν φαντάστηκα από πόσες διαφορετικές φάσεις μπορούσε να περάσει κανείς πριν ντυθεί στο χακί.

Αν και θα προτιμούσα να μην πιώ αυτό το "πικρό ποτήρι", υπάρχει ένα 10% πάνω μου που το αποζητά. Όσο χάλια και αν είναι ο ελληνικός στρατός, είναι μια αλλαγή.... και μιά αλλαγή πάντα σου δίνει την δυνατότητα να γίνεις καλύτερος; έστω και μακροπρόθεσμα....

Εδώ το χαρτί... εκεί το χαρτί...

... δεν λέει να έρθει. Έτσι είπα να πάρω την Στρατολογία (κεφαλαίο το Σ) να ρωτήσω; και έμαθα. Κιλκίς λοιπόν, με ένδειξη Ε.Π (Έρευνας-Πληροφορικής) - το οποίο βέβαια δεν εξασφαλίζει ότι θα επιλεγώ τελικά. Από μία μικρή γύρα που έκανα όλοι οι Ε.Π στο Κιλκίς βρέθηκαν στην Α ΕΣΣΟ.

Κιλκίς... το φιλί που σκοτώνει. Δεν έχω πάει ποτέ, ευκαρία θα μου πείτε. Ωραίες πολικές θερμοκρασίες (Η Αθήνα σήμερα έχει 15 και το Κιλκίς 0)... χμ, τελικα δεν μου φαίνεται καλή ιδέα.

Τέλος πάντων, χάρη σας κάνω και θα πάω - γιατί η μαμά πατρίδα δεν συγχωρεί.

O στόχος του blog μας - fantaros.net

O στόχος μας είναι να καταγράψουμε την ζωή του φαντάρου και να δώσουμε λίγο
νόημα σε ένα κατα τα άλλα «προβληματικό» χρόνο από την ζωή μας.

Για τις συμμετάσχετε στο blog μας (http://www.fantaros.net) θα χρειαστεί να μπαίνετε φαντάροι με την Α' ΕΣΣΟ 2006, να έχετε εξοικείωση με το internet και τις νέες τεχνολογίες καθώς και να μπορείτε να στείλετε email απο το κινητό σας (ή εναλλακτικά μέσα από κάποιο internet cafe στις εξόδους σας). Θα σας δωθεί μια μυστική διεύθυνση email. Ότι email στείλετε σε αυτήν την διεύθυνση θα προστείθεται σαν μια καινούργια εισαγωγή στο blog. Μπορούν να συμμετάσχουν το πολύ 10 άτομα. Αν ενδιαφέρεστε παρακαλώ στείλτε ένα email στην διεύθυνση: fantaros@gmail.com

Για ευνόητους λόγους, όλες οι αποστολές στο blog θα γίνονται χρησιμοποιώντας ένα ψευδώνυμο (και όχι πραγματικά ονόματα) το οποίο μπορείτε και να επιλέξετε. Θα διατηρηθεί πλήρη ανωνυμία.

Είναι αρκετό ένα email την εβδομάδα από κάθε μέλος του blog. Κάθε post πρέπει να είναι στα Ελληνικά και ΟΧΙ greeklish. Προσπαθήστε να γράφετε σε καλά (κατανοητά) Ελληνικά και να στέλνετε μηνύματα με ουσιαστικό περιεχόμενο (120-130 λέξεις τουλάχιστον). Είναι γενικά επιθυμητό να κρατήσουμε υψηλά το επίπεδο του blog και να επικεντρωθούμε στα oυσιαστικά της εμπειρίας μας με τον Ελληνικό στρατό και όχι ανούσιες λεπτομέρειες. Ο διαχωρισμός αφήνεται σε εσάς.

Θα υπάρξει ένας εξωτερικός διαχειριστής (πολίτης) για να το διατηρεί το blog σε καλή κατάσταση με τα comment και πιθανά διπλά posts μια που δεν θα έχουμε μεγάλη ευχέρεια χώρου και χρόνου.

Πιθανά θέματα ενδιαφέροντος είναι:
- Η καθημερινότητα του φαντάρου
- Ιστορίες και ευτράπελα απο την ζωή στον στρατό
- Οι αξιωματικοί και τα καλά και άσχημά τους
- Οι σχέσεις μας με τους ΕΠΟΠ και τους άλλους φαντάρους
- Αγγαρείες / Βύσματα / Καψώνια / Ασκήσεις / Έξοδοι και άδειες / Μεταθέσεις
/ Ασκήσεις / Σκοπιές / Φυλακές / Στερήσεις Εξόδου
- Η ψυχική μας κατάσταση / Η ψυχολογία του φαντάρου
- Σχέσεις εξουσίας και δικαιοσύνη στον στρατό
- Σύγκριση της ζωής μας έξω με την ζωή μέσα
- Η κατάσταση του Ελληνικού Στρατού
- Γενικότερου τύπου προβληματισμοί και σκέψεις

Όποιος έχει λίγο μεράκι μπορεί να κάνει μικρά θαύματα εδώ. Όπως προαναφέρθηκε, αν ενδιαφέρεστε να συμμετάσχετε σε αυτήν την προσπάθεια παρακαλώ στείλτε ένα email στην διεύθυνση: fantaros@gmail.com με μια μικρή περιγραφή σας και θα λάβετε απάντηση άμεσα.