Ένας ακόμα μήνας στον στρατό

Πέρασε ένας μήνας κοντά από την τελευταία φορά που ενημερώθηκε το blog μας. Ο στρατός όπως έχετε καταλάβει κάνει κακό στην διάθεση για δημιουργία. Ο ελεύθερος χρόνος μας σπαταλιέται σε μια προσπάθεια να ξεκουραστούμε ή να ξεχαστούμε παρά σε μια δημιουργική διαδικασία (που θυμίζει στρατό δυστυχώς) όπως είναι το blog.

Ο καιρός βελτιώθηκε. Το κρύο ανήκει πια στο παρελθόν ελπίζω για το σύνολο της θητείας μας. Νέος εχθρός μπροστά η ζέστη αν και έχουμε ακόμα καιρό μέχρι να την νοιώσουμε στο πετσί μας.

Η Αθήνα τελείωσε χωρίς να το καταλάβουμε. Τρεις βδομάδες σε ένα (σχετικά) πολιτισμένο περιβάλλον. Φάγαμε και τις καμπάνες μας αν και ποτέ δεν υπήρξε κακή πρόθεση αλλά ο στρατός κρίνει (και κρίνει αυστηρά) πολλές φορές με δική του λογική. Γενικά είναι μέγα λάθος να μπεις μέσα και να περιμένεις να εξελιχθούν τα πράγματα όπως στον πολιτικό σου βίο. Πρέπει συνεχώς να είσαι υποψιασμένος και να περιμένεις το χειρότερο. Μικρές λεπτομέρειες κρίνουν το αν θα περάσεις απαρατήρητος (και συνήθως αυτό είναι καλό) ή θα είσαι στο μάτι του κυκλώνα συνεχώς. Το να δηλώσεις ότι γνωρίζεις κάτι σε καθιστά άμεσα υπεύθυνο για αυτό. Μην περιμένεις ότι θα σου πουν ευχαριστώ. Το πιο πιθανό είναι όταν κάτι πάει στραβά να τα ακούσεις ή να σε καμπανιάσουν κιόλας.

Τέρμα η Αθήνα, νησάκι εμπρός μας. Και μάλιστα ήρθα με την καλύτερη ψυχολογία μαζί με 4 μέρες άγραφες, προίκα από την ΣΑΕΠ.
Αλλά τα πράγματα εδώ εξελίσσονται μάλλον άσχημα. Είμαστε άτυχοι βέβαια γιατί με μια μικρή γύρα που έκανα από τα άλλα παιδιά από ΣΑΕΠ οι περισσότεροι είναι σε σχετικά χαλαρά περιβάλλοντα χωρίς φωνές και κυρίως χωρίς έξτρα υπηρεσίες.

Εδω πέρα έχουμε νέο ταξίαρχο και μάλιστα αυστηρό. Πρόσθεσε νέες υπηρεσίες στο ήδη βεβαρυμένο πρόγραμμα της ταξιαρχίας (ναι, ναι πολλές σκοπιές) και περιμένουμε να δούμε πόσοι θα έρθουν και πόσοι θα φύγουν για να δούμε πόσο θα βγαίνουμε. Τους προηγούμενους τους πήγαινε 3-1 ή 4-1 (μέσα-έξω). Το καλό είναι ότι η ταξιαρχία είναι μέσα στην πόλη, ένα όμορφο παλιό ιταλικό κτήριο με (ουφ!) κανονικές τουαλέτες. Το πολύ κακό ότι όλα είναι πολύ προβλεπόμενα και ότι κάνουμε υπηρεσίες και στον λόχο στρατηγίου που είναι σε άλλο στρατόπεδο! Επίσης ο προιστάμενός μας είναι λίγο αψυχολόγητος και χωρίς να φέρεται άσχημα καταφέρνει να μας χώνει απίστευτα. Για παράδειγμα πρόσφατα μας "έδωσε" να περάσουμε σχολείο μαχητή. Χμ, πιθανότατα οι πρώτοι έρευνας πληροφορικής που περνάνε μια τέτοια διαδικασία.

Κάθε αλλαγή και δύσκολη που λένε και πράγματι έχω πρόβλημα προσαρμογής. Ο θάλαμος είναι μικρός και στενάχωρος. Ξυπνάμε ακριβώς 6:30 και τρέχουμε συνέχεια για καθαριότητες. Το βράδυ δεν μπορώ να κοιμηθώ καλά και όλη μέρα παραπατάω. Τα παιδιά δεν τα γνωρίζω ακόμα και στο γραφείο είμαστε ο ένας πάνω στον άλλο. Δεν υπάρχουν ακόμα κανονικοί ρόλοι ούτε η ευχέρια με τους ανθρώπους. Τέλος, ακόμα και τώρα, έχω πρόβλημα στρατιωτικής συμπεριφοράς. Το να είσαι πολύ τυπικός με κάποιους σε κάνει γραφικό, με άλλους το να μην είσαι τυπικός είναι πολύ επικίνδυνο. Και όλα αυτά χωρίς να έχουμε ξεκινήσει ακόμα βαριές υπηρεσίες (έχω κάνει όλες και όλες τρεις υπηρεσίες).

Βρίσκομαι σε άδεια πάσχα, 5 μέρες μακριά από το στρατόπεδο. Είναι πολύ εύκολο να συνεχίζεις την ζωή σου χωρίς να τρέχει τίποτα με το που κλείνεις την πόρτα του στρατοπέδου πίσω σου. Ο εγκέφαλος κάνει ένα κλικ και διαγράφει ότι έχεις περάσει για να τα ξαναθυμηθεί με το που θα ξανα-περάσεις την ρημάδα την πόρτα. Σίγουρα δεν είμαστε σε χειρότερη μοίρα από ότι άλλα στρατόπεδα στο νησί (ακούω για κάτι 30-1 και δεν συμμαζεύεται) αλλά σίγουρα θα μπορούσαμε να περνάμε καλύτερα.

Ο φαντάρος είναι η τελευταία τρύπα του ζουρνά στο στράτευμα. Δεν έχει σημασία ποιος είσαι, πόσο χρονόν είσαι, τι έχεις σπουδάσει. Αν είσαι φαντάρος είσαι αναλώσιμος; ο καθέ ανώτερος έχει το δικαίωμα να σου φερθεί σαν σκουπίδι ή να σε στύψει σαν λεμονόκουπα. Και εσύ, που δεν έχεις ουσιαστικά κανένα δικαίωμα αντιλογίας, βασίζεσαι στην τύχη για να πέσεις σε (χμ...) λογικούς ανθρώπους. Οι περισσότεροι σου συμπεριφέρονται λες και δεν σκέφτεσαι, δεν νοιώθεις. Σε ξεχνάνε ή σε πηγαινοφέρνουνε σαν βαλίτσα με άχρηστα ρούχα κατα το ... γκαβλούν. Σε βάζουν να κάνεις την δουλειά τους. Και πάνω από αυτά σε κοροϊδεύουνε κιόλας με 9(ή κάπου τόσο) ευρώ το μήνα που είναι ο μισθός σου.

Ουφ, μάλλον είμαι λίγο τσατισμένος και πρέπει να σταματήσω να γράφω για τώρα; τα περισσότερα όπως τα διαβάζω είναι άναρχες σκέψεις χωρίς αρχή και τέλος. Ελπίζω το επόμενο post να είναι πιο σύντομα και πιο άρτιο :) Θα σας έχω και εμπειρία από το σχολείο μαχητή που ξεκινάει την Τρίτη 25 Απριλίου.