Πολύ καιρό μετά

Πέρασαν ακόμα 4 μήνες. Το blog δεν προχώρησε μέχρι τώρα όπως το είχα φανταστεί - δηλαδή με πολύ συχνές εγγραφές- αλλά και τα πράγματα μάλλον ήταν αρκετά πιο περίεργα από ότι είχα υπολογίσει.
Σάββατο απόγευμα κάθομαι στο ΓΕΠ της ..ΑΔΤΕ για 24ωρη υπηρεσία. 19 Αυγούστου λέει το ημερολόγιο και έξω έχει 38 βαθμούς. Μέσα στο ΓΕΠ έχει 40 γιατί το aircondition μας έχει αφήσει χρόνους. Ένας ανεμιστήρας παρηγοριά εδώ δίπλα. Παρόλα αυτά δεν νοιώθω όσο άσχημα ένοιωθα τον πρώτο καιρό. Λίγο το ότι πάλιωσα εδώ, λίγο ότι συνήθισα το περιβάλλον, λίγο ότι λείπει ο ταξίαρχος κάνουν το περιβάλλον μάλλον οικείο. Με τα παιδιά στην ταξιαρχία πλέον γνωριζόμαστε και περνάμε όσο καλά μπορεί να γίνει. Οι έξοδοι είναι πολύ περιορισμένοι αλλά είμασταν και άτυχοι βρε αδερφάκι μου...

Σιγά-σιγά η σειρά μας φεύγει από το νησί. Ήδη χαιρέτισα δύο παιδιά που περάσαμε πάνω από δύο μήνες στην ταξιαρχία. Χάσαμε και τον δόκιμο ΕΠ τέλη Ιουλίου και πλέον είμαστε οι πιο παλιοί στην ταξιαρχία. Μετράμε μέρες βέβαια για να φύγουμε και εμείς στις 11 Σεπτέμβρη.

Είχαμε έρθει για να κάτσουμε 100 μέρες και θα κάτσουμε συνολικά 150. Με άλλα λόγια οι 3,5 μήνες που μας είχαν πει έγιναν 5. Απο υπηρεσίες, τώρα τα υπολογίζω, ζήτημα να βγήκα 10 φορές καθαρός - πήρα αρκετές άδειες όμως -συνολικά μετράω 30+ μέρες εκ'των οποίων μονο οι 6 μέρες γραμμένες. Κάτι τα ΤΑΠ, κάτι τα οδοιπορικά, κάτι τα φοιτητικά έκανα και τα μπανάκια μου μέσα στον Ιούνιο-Ιούλιο.

Υπήρξαν και πολύ μαύρες περίοδοι όμως, με επανωτά σκοπέτα, τρελή αυπνία και περίεργες καταστάσεις στο γραφείο. Ο ταξίαρχος είναι γενικά γραφική φυσιογνωμία και δεν διστάζει να επιβάλλει την πειθαρχία με φωτιά και τσεκουρι (κοίτα φυλακές). Αρκετά από τα παιδιά που ήρθαν στην ταξιαρχία αποβλήθηκαν είτε γιατι κοιτούσαν το κινητό στην σκοπιά, είτε γιατί αντιμήλησαν (πως τολμησαν οϊμέ) σε ανώτερο, είτε γιατί τους πιάσαν να είναι σκαστοί από το στρατόπεδο. Χάνουμε έναν καθε 10 μέρες. Αποβολή σημαίνει φυλακή και επιστροφή στην μονάδα τους που μάλλον είναι χειρότερα.

Πάλι καλά που σαν καλοκαιράκι όπως και να έχει το πράγμα έχει χαλαρώσει κάπως. Γέμισε και το νησί κόσμο και χαιρώσουν να κάνει σκοπιές στην ταξιαρχία - ήρεμες ώρες με ωραίες παρουσίες να περνάνε δίπλα σου. Αν δεν ήταν και η ορθοστασία-αυπνία θα προτιμούσα να κάνω σκοπέτα - που φτάσαμε θεέ μου.

Θα μπορούσα να γράφω ώρες για ιστορίες από την ταξιαρχία αλλά επιφυλάσσομαι να το κάνω στο μέλλον γιατί πρέπει να βγώ για να πετάξω τα σκουπίδια τους κάδους. Όπως είπαμε εδώ ποτέ δεν σταματάει το τρέξιμο, ούτε τα Σαββατοκύριακα. Αλλά ο χρόνος τρέχει, και τρέχει γρήγορα. Μόλις περάσαμε το μισό της θητείας και μπήκαμε στην κατηφόρα ....