14 μήνες μετά το τέλος της θητείας

Απολύθηκα λοιπόν και εγώ..περάσανε και 14 μήνες οπότε έχω πλέον το απαραίτητο καθαρό μυαλό να κάνω μια κριτική σύνοψη της στρατιωτικής εμπειρίας.

Από όταν απολύθηκα δεν σταματάω να ρωτάω αυτούς που πήγανε φαντάροι τι θα κάνανε αν ξέρανε πως είναι ο στρατος. Οι περισσότεροι μου απαντάνε ότι απλά δεν θα πηγαίνανε. Είμαστε βουτυρόπαιδα; Ίσως... αλλά αυτό δεν διορθώνει την ψυχική και σωματική ενδεία που ζούσαμε και συνεχίζουνε οι τρέχοντες υπάνθρωποι-φαντάροι να ζούνε.

Μα δεν βελτιώθηκαν τα πράγματα από παλιά με ρωτάνε;Ναι .. αν ξεκινήσουμε από το 1900 τότε ο κόσμος έφτασε στο 2008 και στον στρατό είναι στην δεκαετία του 30. Τόσο καλά.

Δύσκολο παιχνίδι ο πόλεμος και κάποιος πρέπει να το παίξει για να μπορούν οι πολλοί να κοιμούνται ήσυχα. Σωστό και αυτό κύριοι αλλά σε όλον τον σύγχρονο δυτικό κόσμο η θητεία είναι μη-υποχρεωτική. Βέβαια η μικρή Ελλαδίτσα έχει ειδικά προβλήματα... και αυτό το δέχομαι γιατί έτσι είναι.

Τώρα που τα γράφω αυτά βλέπω στις ειδήσεις ότι η θητεία θα γίνει υποχρεωτική στα 18. Συμφωνώ αρκεί να μειωθεί η διάρκεια της στους... 3 μήνες ... λιγότερος χρόνος για αγγαρείες, περισσότερες αντοχές. Οχι σαν και εμάς που πήγαμε στα 30 και λειώσαμε τις σόλες (και κυρίως το μυαλό μας) κυνηγώντας τον χρόνο της σκοπιάς και μετρώντας τις μέρες σαν μελοθάνατοι.

Τι μου άρεσε και τι δεν μου άρεσε στον στρατό. Ας ξεκινήσω από τα θετικά:

- Οι νύχτες στο κέντρο πριν γίνουν σκοπιές. Είμασταν κουρασμένοι αλλά έβγαινε το γέλιο της αρκούδας.
- Οι λίγοι δίκαιοι αξιωματικοί που διατηρούν την ελπίδα ζωντανή
- Ότι για κάθε μαλάκα αξιωματικό υπάρχει κάποιος ανώτερος να του τα χώνει
- Ότι έχει ημερομηνία λήξης
- Ότι έμαθα και δύο χρήσιμα πράγματα για τα όπλα
- Ότι γνώρισα τον άλλο Έλληνα, αυτόν που στα πανεπιστήμια (τρομάρα μας) δεν μπαίνει
- Ότι μέσα από τα δύσκολα καταλαβαίνεις ποιος πραγματικά είναι ο άλλος (και εσύ)

Τι δεν μου άρεσε:
- Οι κυκλοθυμικοί άνθρωποι (8 στους 10 ήταν έτσι)
- Η αυπνία και η κούραση
- Το κρύο (στο κέντρο) η ζέστη (στην μονάδα)
- Ότι έχασα ένα χρόνο από την ζωή μου
- Η αδικία στην καθημερινότητα, αυτή που δεν μπορείς να ελέγξεις αλλά σε πνίγει
- Η βρωμιά και οι τούρκικες τουαλέτες
- Ότι βγάζει έναν άσχημο εαυτό σε όλους (ανεξαιρέτως...)
- Οι φωνές (τι φωνάζεις ρε; σε άκουσα)
- Οι ποινές (σκλαβιά κανονική... 20 βουρδουλιές και στις γαλέρες)
- Οι αγγαρείες
- Ότι όλα είναι για τους τύπους ... ελάχιστη ουσία
- Το βύσμα (ουστ ρε, μακάρι να μην υπάρχαν βύσματα και ας είμουν και εγώ στην λίστα των προνομιούχων)
- Το πως αυτοί που προσπαθούνε να είναι τυπικοί την πατάνε τελικά. Αν πάτε και πιστεύετε ότι ακολουθώντας απλά κανόνες είστε εντάξει...ξανασκεφτείτε το. Πρέπει απλά να το έχετε μέσα σας.
- Οι δύο αρχι-μαλάκες ανθυπασπιστές στο νησί (ουστ ρε....)
- Ότι όλοι αφού τελειώσουν λένε τι ωραία που περάσανε και πως ήταν αραχτοί (ουστ ρε και εσείς που περάσατε καλά....)