Προς το τέλος της θητείας...
Σπίτι, 31 Δεκεμβρίου 2006, 44 μέρες πριν την απόλυση. Ουσιαστικά βέβαια ο στρατός σιγοτελείωσε για μένα στις 11 Σεπτεμβρίου, ημέρα που πήρα το φύλλο πορείας για Αθήνα. Εδώ τα πράγματα ήταν σε άλλο επίπεδο - αν και ο στρατός παραμένει παντού στρατός.
Στην Αθήνα λοιπόν ένοιωσα άνθρωπος. Έβγαινα έξω ιδιαίτερα συχνά, άρχισα να αποκτάω και προσωπική ζωή και ουσιαστικά ο στρατός μετατράπηκε σε μια κλασσική δουλειά. Πήγαινα το πρωί, έκανα την δουλειά μου και έφευγα. Βέβαια είναι μια δουλειά που δεν επέλεξα και η συμπεριφορά των αξιωματικών συνέχιζε να είναι "στρατιωτική" (κάποιες λίγες φορές) αλλά με το που έβγαινες το ξεχνούσες.
Ο καιρός άρχισε να κρυώνει ξανά, σημάδι ότι ο κύκλος κλείνει - καιρός να ξαναγίνουμε άνθρωποι. Οι περισσότεροι από εμάς δεν κρατιούνται πιά οργανώνοντας την ζωή τους μετά το χακί.
Γενικά θα χώριζα τη θητεία μου σε τρείς περιόδους. Στο κέντρο πέρασα άσχημα κυρίως λόγω του κρύου και της κούρασης. Στην μονάδα πέρασα πολύ άσχημα κυρίως λόγω των πολλών υπηρεσιών, της τεταμένης σχέσης με τους ανωτέρους μου (δεν είναι εύκολο στα 30 να δέχεσαι αναντίρητα την κάθε αρλούμπα που ακούς) και της προκατάληψής τους απέναντι σε κάποιον που περνάει αρκετές ώρες στα γραφεία (Βέβαια στο νησί περάσαμε και σχολείο μαχητή, ρίξαμε καμιά 10αριά βολές και γενικά είμαστα πολύ πιο μάχιμοι από άλλα μέρη). Τέλος στην Αθήνα πέρασα πολύ ήπια και ο στρατός παρέμεινε μια δουλειά που σου δέσμευε τον χρόνο.
Όσο για το blog με στεναχωρεί που δεν το πρόσεξα όσο θα ήθελα. Υπάρχουν συναισθήματα που δεν μπορώ να επαναφέρω στην μνήμη και θα ήθελα να τα είχα καταγράψει σαν μπούσουλα και για τους επόμενους. Τώρα που ξαναδιαβάζω τα όσα έχω γράψει είναι προφανές ότι ξεκίνησα με μια αρνητική διάθεση την περιπέτεια μου στον Ελληνικό στρατό - όπως και οι περισσότεροι άλλωστε. Σιγά σιγά όμως σταματάω να απορώ για τις πολλές ιστορίες χαβαλέ και γέλιου που άκουγα από τους προηγούμενου. Όταν τα ζούσα μου φαινόντουσαν περισσότερο τραγικά παρά του χαβαλέ - όταν τα κοιτάω από μακριά όλα φαίνονται ένα θέατρο του παραλόγου, μια κωμωδία του Αριστοφάνη.
Στην Αθήνα λοιπόν ένοιωσα άνθρωπος. Έβγαινα έξω ιδιαίτερα συχνά, άρχισα να αποκτάω και προσωπική ζωή και ουσιαστικά ο στρατός μετατράπηκε σε μια κλασσική δουλειά. Πήγαινα το πρωί, έκανα την δουλειά μου και έφευγα. Βέβαια είναι μια δουλειά που δεν επέλεξα και η συμπεριφορά των αξιωματικών συνέχιζε να είναι "στρατιωτική" (κάποιες λίγες φορές) αλλά με το που έβγαινες το ξεχνούσες.
Ο καιρός άρχισε να κρυώνει ξανά, σημάδι ότι ο κύκλος κλείνει - καιρός να ξαναγίνουμε άνθρωποι. Οι περισσότεροι από εμάς δεν κρατιούνται πιά οργανώνοντας την ζωή τους μετά το χακί.
Γενικά θα χώριζα τη θητεία μου σε τρείς περιόδους. Στο κέντρο πέρασα άσχημα κυρίως λόγω του κρύου και της κούρασης. Στην μονάδα πέρασα πολύ άσχημα κυρίως λόγω των πολλών υπηρεσιών, της τεταμένης σχέσης με τους ανωτέρους μου (δεν είναι εύκολο στα 30 να δέχεσαι αναντίρητα την κάθε αρλούμπα που ακούς) και της προκατάληψής τους απέναντι σε κάποιον που περνάει αρκετές ώρες στα γραφεία (Βέβαια στο νησί περάσαμε και σχολείο μαχητή, ρίξαμε καμιά 10αριά βολές και γενικά είμαστα πολύ πιο μάχιμοι από άλλα μέρη). Τέλος στην Αθήνα πέρασα πολύ ήπια και ο στρατός παρέμεινε μια δουλειά που σου δέσμευε τον χρόνο.
Όσο για το blog με στεναχωρεί που δεν το πρόσεξα όσο θα ήθελα. Υπάρχουν συναισθήματα που δεν μπορώ να επαναφέρω στην μνήμη και θα ήθελα να τα είχα καταγράψει σαν μπούσουλα και για τους επόμενους. Τώρα που ξαναδιαβάζω τα όσα έχω γράψει είναι προφανές ότι ξεκίνησα με μια αρνητική διάθεση την περιπέτεια μου στον Ελληνικό στρατό - όπως και οι περισσότεροι άλλωστε. Σιγά σιγά όμως σταματάω να απορώ για τις πολλές ιστορίες χαβαλέ και γέλιου που άκουγα από τους προηγούμενου. Όταν τα ζούσα μου φαινόντουσαν περισσότερο τραγικά παρά του χαβαλέ - όταν τα κοιτάω από μακριά όλα φαίνονται ένα θέατρο του παραλόγου, μια κωμωδία του Αριστοφάνη.
